august and whatever

in filipino...

“Walang nangyayari sa balat ng lupa ‘di man kagalingan Kanya’y ninanasa.” – Francisco Balagtas Baltazar

noong ako’y nasa mababang paaralan pa, ang turo sa amin ay buwan ng kapanganakan ng ama ng wikang pambansa ang agosto…na ang agosto ay buwan ng wika...

at agosto ngayon. ‘yan ang dahilan kung bakit ang bahaging ito ay isusulat ko muna gamit ang wikang filipino. di bale na kung kutyain ako ng iba diyan at di bale na kung hindi ako maintindihan ng iba diyan. pakialam ba nila? una sa lahat, sa akin ‘to! pangalawa, eh sa gusto ko munang isantabi ang ingles, kahit man lang sa iilang pangungusap (kaya walang dapat umangal). kahit papa’no, sa ganitong paraan, masabi ko lang sa sarili ko na binibigyan ko pa rin ng halaga ang wika ng aking bansa.

teka lang…todo na yata ‘to.

naalala ko tuloy na nagbabalagtasan pa kami noong araw, hehehe. “si inay ang ilaw ng tahanan…at si itay ang siyang haligi...la da la da la da...” siyempre, ang alam kong pakikipagbalagtasan ay hindi ‘yong bukal na naiisip ng utak at pinapalabas sa bibig, kun’ ‘di ‘yong sinasaulo lang na pagkarami-raming talata na pinapabigkas sa amin na tila bukal sa kalooban. nangingiti nga ako. kinaya ko pala ‘yon? kaya ko pa rin kaya? ewan...

basta trip kong magpakatotoo kaya ito ang talagang todo na:


in my own tongue...

magbinisdak na lang ko, mas sayon pa ang life. wala nalipong?! nganong lisod-lisoron man ang life nga naa may sayon nga paagi. puslan mang bisdak ko, then magpakabisdak! dili i-deny ang dili ma-deny. gikan b’ya ko sa northern part sa mindanao ay. infernes, hybrid kaayo akong sinultihan…saksak-sinagol nga bisaya, tagalog, english, whatever... murag girl, boy, bakla, tomboy nga gi-blender (unsay konek, aber? kamo nay bahala mosabot).

speaking of bahala... nakahinumdom na nuon ko dah nga college nako ayha pa nako natarong og litok ang bahala. dati kasi I used to say “balaha na” instead of bahala na. unsaon! naa jud tingali koy pagkabulol ay.

can relate kaayo mo no? noh? noh? hahaha!!! kung mao, then i’m sure bisdak pud mo. otherwise, dili namo mo-bother og basa ani kay “why pa?” kung dili mo ka-getch, di vah? ma-imagine ko lang ang confusion sa mga dili bisdak pag-abot nila ani nga part sa akong post. hehehe. nalingaw ko da. mura kog nabuang ba, pero wala biya. this is so liberating! i’m speaking in tongues, feel kaayo nako! hahaha... expression to the max.

...ug before ko makalimot, magswitch na ko sa laing topic, kay lisod na, basin makalimtan pa nuon nako ang supposedly pinaka-highlight ani nga post. shucks…na-divert og ayo akong utok da.


in english...

my roommate, who is currently a lecturer of sociology in UP manila, told me that she asked her class to search for the happiest and saddest OPM love songs. upon hearing this, i immediately tried to put myself in her students’ shoes and did my best to recall all the OPM love songs i’ve heard. i tried to gauge what feelings those songs evoke and after sometime, i came up with these two sad-sounding OPM love songs: ikaw lang ang mamahalin and kahit isang saglit.

ikaw lang ang mamahalin is that melancholic song which starts like this: “sa bawat pag-ikot ng ating buhay, may oras na tayo'y kailangang maghiwalay. puso'y lumaban man, walang magagawa. saan pa, kailan ka muling mahahagkan?..." whenever i hear people sing that song, i can’t help but think that maybe somebody ultra-special died. it’s a haunting song that, more often than not, sounds like a funeral song to me.

kahit isang saglit is that other melancholic song which goes: “saaaaaanaaa'y ika’y muling makita ko, damhin ang tibok ng puso mo...sanaaaaaaaa’y yakapin mo akong muli...kahit sandali, kahit ‘sang saglit, mayakap ka.” i say that song is for the wailing aching, if ever there is such a term. he he he.

i can’t decide which of those two sounds sadder though.

as for the happiest OPM love song, I really haven’t come up with any yet. i’m still thinking. so, if you have a happy-sounding OPM love song in mind, feel free to let me know through the comments page. i would also appreciate it if you could share with me your own choice for the saddest OPM love song.

yeah, baby, yeah. the search for the happiest and saddest OPM love songs is on!


the special section

a conversation between God and man:

gaya ng dati, a song by gary valenciano

dati rati laman ng puso mo ay ang pangalan ko,
lagi ako sa isip mo.
dati rati inaawitan pa, lagi ay may ngiti,
mga mata’y nagniningning.

ngunit ngayon nagbago ka.
nasa’n na ang init ng pagsinta?
pangako mo’y hindi magwawakas.

di ba’t noon samyo ng bulaklak
at ihip ng hangin ay kapansin-pansin?
di ba’t noon ang mga oras ay di mo napapansin,
lagi ang paglalambing?

ngunit ngayon naglaho na
sigla’t tamis ng iyong pagsinta,
pagmamahal ko ba’y kailangan pa?

ooooh... dati rati mga pangako ko’y kandungan mo’t lakas,
sa pagsubok ay kay tatag.
di ba’t noon sa kaibigan mo’y ako ang bukambibig?
bakit ngayo’y anong lamig?

di mo alam ako’y nasasaktan
sa di pagpansin sa aking pagmamahal.
lumapit ka’t ako’y naghihintay…
naghihintay.

ooooh... ako’y nasasaktan
sa di pagpansin sa aking pagmamahal.
lumapit ka’t ako’y naghihintay.

di mo alam ako’y nasasaktan
sa di pagpansin sa aking pagmamahal.
lumapit ka’t ako’y naghihintay.

Panginoon, ako’y nabulag lang - mandarayang mundo -
ako ay patawarin mo.
mula ngayon ang buhay kong ito‘y iaalay sa ‘yo,
gamitin mo ako gaya ng dati...
gaya ng dati... gaya ng dati.

amen.

and here is my most recent realization:
letting go is more painful yet more rewarding than holding on.